Een dakraam wordt haastig gesloten, de lucht wordt zwaar, zwanger van de vele geuren die naar beneden gestuwd worden.
Kinderen kijken verschrikt op bij de eerste donderslag, het spelen in het badje wordt ruw verstoord door ouders die de kinderen snel naar binnen halen.
De lucht betrekt, snel, erg snel komen de wolken aanrazen, vol met bliksem, water en hagel. Het wordt donker, ondanks dat de zon nog vele uren zou moeten schijnen...

De bliksem die straks nog ver was komt ras dichterbij, rakelings langs de kinderen die vanachter hun ramen angstig naar buiten kijken en inkrimpen bij elke donderslag.
De ene ouder leert het kind bang te zijn, de andere ouder leert het kind te tellen en weer een andere ouder is enthousiast: "wauw! Dat was een gave bliksem hè?" en het kind knikt instemmend en gaat op zoek naar nog meer gave bliksemstralen.

Voor elke regenbui wordt de lucht vooruit gestuwd, geduwd, de bui drijft de wind op, jaagt de wind op.
De hagel klettert op het dak, de witte korrels spatten weer omhoog op het dak van de auto.
De kleiner wordende hagel is de aankondiging van de regen en al snel is de regen niet meer dan een herinnering, een achtergelaten vochtige laag op de bodem, een warme bodem dat het water alweer omzet in damp.

De zon schijnt nog niet maar de donkerwolken zijn alweer in razend tempo voorbij getrokken, het neemt de donder, de bliksem, de hagel en de regen met zich mee.
Vandaag zijn herinneringen gemaakt, aan het record van de 7e tropische dag, aan een wedstrijd wie-het-hardste-kan-gillen terwijl je in het badje zat, aan de enge bliksem of de mooie bliksem, aan de hitte, aan de relaxte dag, aan de tijd die voorbij gleed.
Het enige dat overblijft van de tijd die achter je ligt, zijn de herinneringen...

Wat herinner jij je morgen van vandaag?